ماشین‌ام را برده‌ام تعمیرگاه. به تعمیرکار می‌گویم: این ماشین دیگر مدل پایین شده و زود به زود مرا راهیِ تعمیرگاه می‌کند و خرج روی دست‌ام می‌گذارد. مثل این‌که دیگر به درد من نمی‌خورد. تعمیرکار می‌گوید: اتفاقاً این وضعیت ماشین شما، شاید به درد خودِ شما نخورد، اما خوب به درد من می‌خورد؛ چون تازه دارد برای من آب و نان می‌شود!!!
در خانه‌ای که بچه هست یا بچه در آن رفت و آمد دارد، باید از هرچیزی یک زاپاس وجود داشته باشد!
پی‌نوشت 1:
سومین روزی است که برای کار کردن با کامپیوتر، روی صندلی شکسته می‌نشینم!!!
پی‌نوشت 2:
به جای خرید صندلی جایگزین، صندلی شکسته را تعمیر کردم. استفاده از وسیله‌ای که توسط خودم تعمیر شده، لذت خاص خودش را دارد!
پی‌نوشت 3:
صندلی بعد از تعمیر، زیاد دوام نیاورد و شکست!
چه خوب می‌شود اگر گاهی به گلخانه رفت و گلی خرید و آورد و گذاشت کنارِ دیگر گلدان‌های خانه...
اخیراً و برای اولین‌بار در طول عمرم، موهای جوگندمی سر و ریش‌پروفسوری‌ام را مشکی کرده‌ام! چون فکر می‌کنم سفید شدنِ عمده‌ی موهای سر و صورت‌ام، برای این سنی که دارم، هنوز زود است. خلاصه با این کار، کلی انرژی مثبت در روحیه‌ام ایجاد شده و حتی احساس می‌کنم از نظر بدنی، قوی‌تر و توانمندتر نیز شده‌ام!
پی‌نوشت:
یکی از دوستان نظرش این است که وقتی موهای‌ام جوگندمی هستند، باتجریه‌تر و پخته‌تر به نظر می‌آیم! اما من فعلاً جوانی و قدرت را ترجیح می‌دهم.
یک ضرب‌المثل ترکیه‌ای هست که می‌گوید:
Hem suçlu, Hem güçlü
یعنی: هم مقصر، هم طلبکار!
می‌خواهم بگویم: بانیان و باعثان بدبختی‌هایمان، از ما طلبکار هم شده‌اند!
در این پست، مطلبی نوشته بودم که امروز جمله‌ای مرتبط با آن موضوع، از آلبرت اینشتین نظرم را جلب کرد. او در این یادداشت، نظر خود را درباره‌ی زندگی و خوشبختی مطرح کرده و نوشته است: «یک زندگی آرام و ساده، شادمانه‌تر از موفقیتی است که با تلاطم‌های زیاد به دست می‌آید.»
3 ثانیه دم(با بینی)، 9 ثانیه بازدم(با دهان)!
از یک جایی به بعد دیگر نباید زیاد حرص و جوشِ پول را بخوریم! بعد از این همه سال دوندگی که فقط موفق به تامین حداقل‌های زندگی شده‌ام، دیگر برایم ثابت شده که لذت بردنِ فقط چند روزِ از داشتنِ چیزی، به جنگِ اعصاب و روانِ چند ماهه و گاهی چندساله‌اش نمی‌ارزد! البته این، در نتیجه‌ی شرایطی است که در آن قرار گرفته‌ایم؛ در واقع، شرایطی که دهه‌هاست بر زندگی ما حاکم شده است. البته موضوعِ مد نظر من، درباره‌ی افرادی که تمکن مالی کافی دارند نیز صدق می‌کند؛ یعنی در کل، حرف من این است که در کشور ما، دست‌‌آوردهایمان در مقابل تمامی دوندگی‌ها، سگ‌دوزدن‌ها و حرص و جوش خوردن‌هایمان، هیچ است!
پی‌نوشت:
363 روز از سال را حرص و جوش می‌خوریم تا بتوانیم 2 روز به مسافرت برویم! البته 2 روزی که فرقی هم با آن 363 روز ندارد!!! و این، تقصیرِ حرص و جوش خورنده نیست؛ تقصیرِ کسی است که این شرایط را به وجود آورده است.
پی‌نوشت2:
این پست که پیوستی است برای همین پست را نیز بخوانید.
حیاطِ کوچک‌مان سه باغچه‌ی کوچک دارد با دو درخت خرمالو و بِه و یک بوته گل سرخ و تعدادی بوته‌ی گوجه فرنگی، خربزه، گرمک و چند بوته فلفل و ریحان. دور تا دور باغچه‌ها را با نرده‌های چوبی تزئین کرده‌ام. عصر شده و آفتاب به لب بام رسیده. کف حیاط را آب زده و قالیچه را در بالکن پهن کرده‌ام و روی‌اش نشسته‌ام و بر بالش تکیه داده‌ام. گاه نسیم خنکی می‌وزد و برگ درخت‌ها را نوازش می‌کند و پرده‌ی توریِ آویخته به در را به رقص می‌آورد. آهنگ ملایمی در رادیو در حال پخش است. بلند می‌شوم تا سماور زغالی را به راه بی‌اندازم؛ می‌خواهم از خانم و پسرم با یک استکان چای پذیرایی کنم؛ و به این فکر می‌کنم که شاید زندگی همین باشد...
آبدارچی شرکت که یک خانم است، یک روز مرخصی گرفته و نیامده بود. همه داشتند پشت سرش حرف می‌زدند؛ که هفت روز هفته را مرخصی می‌گیرد و فرصت‌طلب است و این‌بار کدام گوری رفته و... اما من برعکس بقیه، نه تنها پشت سرش غیبت نمی‌کردم، بلکه حتی سعی می‌کردم همکاری که در یک اتاق کار می‌کنیم را قانع کنم کار بدی که نکرده! شاید مشکلی داشته و مجبور شده مرخصی بگیرد. فردای آن روز، آبدارچی به شرکت برگشت و مشغول به کارش شد. آخرهای وقت اداری بود که از من شاکی شد!!! که آقای فلانی! شما نان را می‌برید پشت میزتان می‌خورید و خرده‌ریزه‌های‌اش را روی زمین می‌ریزید و باعث می‌شوید مورچه جمع شود و مرا به زحمت می‌اندازید!
یک وقت‌هایی برای این‌که خودت را راحت کنی، به خودت می‌گویی: نمی‌توانم!
از این وبلاگ
چاله‌های خیابان‌ها را طوری پر می‌کنند که تبدیل به تپه می‌شوند!
ماهی‌های لجن‌خوار و کف‌خوار که نقش‌های مهمی در اکوسیستم آکواریوم ایفا می‌کنند، همیشه تنها، منزوی و گوشه‌گیر هستند و نسبت به ماهی‌های دیگر، کمتر می‌شود آن‌ها را در محیط آکواریوم دید. احساس می‌کنم این موضوع، حاوی یک پیام است.
می‌گفت: «هر وقت در خانه تنها بودیم و موقع رفتن به توالت، درِ توالت را بستیم، آن‌وقت توانسته‌ایم یک قدم به دروازه‌های تمدن نزدیک‌تر شویم.»
ساعت شروع کاری ادارات 6:30 اعلام شده است. ساعت 7 است؛ کارکنان در حال تناول صبحانه هستند. هر ارباب رجوعی هم که وارد اداره می‌شود، با ترش‌رویی ایشان مواجه می‌شود! چون از نظر آن‌ها، این اربابان رجوع، وقت‌نشناس و بی‌ملاحظه هستند!
اگر این‌طور فرض کنیم که در محل کار و حتی در بعد وسیع‌تر، در جامعه، عده‌ای هستند که اختلال‌های روانی داشته و افکار، گفتار و رفتارِ بیمارگونه‌ای دارند، و در مواجهه با چنین افرادی، از نوعِ برخوردشان با ما ناراحت نشده و عکس‌العمل شدیدی نشان ندهیم، هر روز از کلی درگیری لفظی و حتی فیزیکی، جلوگیری خواهیم کرد. شیوه‌ی من در مواجهه با چنین افرادی، سکوت توام با کمی لبخند است. در واقع من این افراد را به حال خود می‌گذارم و می‌گذرم.
گوجه فرنگی داخل کیسه‌ی پلاستیکی، روی آهنِ داغِ پشتِ وانت و زیر نور مستقیم آفتاب، یک هفته هم که بماند، تر و تازه است؛ اما فقط کافی است از این شرایط نجات‌شان بدهی و بخری و بی‌آوری بگذاری داخل یخچال؛ بعد از چند ساعت له و لورده و گندیده‌اش را باید تحویل بگیری! البته بی‌انصافی هم اگر نکنیم، می‌شود از بین 5 کیلو گوجه، چند تایی را که فقط می‌توانند مصرف املت داشته باشند را از بین‌شان پیدا کرد!!!
در رادیو، طوری روغن مایع و و غنی شدن‌اش با ویتامین‌های گوناگون را تبلیغ می‌کند که آدم می‌خواهد هر روز ناشتا یک بطری از آن را سر بکشد!
دوچرخه‌اش را کنار خیابان پارک کرده و رفته تمامی سیب‌های درخت سیبی که داخل بلوار کاشته شده را چیده و ریخته داخل کیسه‌اش! یعنی حتی یک سیب هم روی درخت باقی نگذاشته! آن‌وقت انتظار دارد آن بالادستی‌ها، همه‌ی منابع بالادست‌ها را برای خود نچینند!