Radyo Madyo

آدم از یک جایی به بعد دیگر تهی می‌شود از تمامی تمناها و تقلاها...

Mental illness

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۱۰ 7:16

کرم ریختن و متلک گفتن در محیط کار، از خصوصیات یکی از همکاران‌ام است. با توجه به افکار و گفتار و رفتارش، فکر می‌کنم از یک نوع بیماری روانی رنج(شاید هم لذت) می‌برد. دوست دارم نام بیماری‌اش را بدانم!

پی‌نوشت:
کاراکتر جالبی دارد. گاهی دل‌ام برای متلک‌های‌اش تنگ می‌شود!

Lost Culture

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۹ 7:15

در منطقه‌ی بافرهنگ‌‌نشین شهر، در پارک نشسته و تخمه می‌شکند و پوست‌اش را روی زمین می‌ریزد! وای به حال منطقه‌ی بی‌فرهنگ‌نشین‌...

سر تا پا خراب!

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۸ 7:17

وکیل دادگستری، با ماشین‌اش آمده داخل پارک بازی بچه‌ها!!!

تهدیدها و فرصت‌ها

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۷ 7:56

تهدید را به فرصت تبدیل کردن، یعنی این‌که وقتی مجبور هستی هر صبح برای شرکت سنگک بخری، اول این‌که سحرخیز می‌شوی و دوم این‌که قبل از بقیه به شرکت می‌رسی و فرصت نرمش کردن داری. در دنیای کریپتو کارنسی، موضوعی هست مبنی بر این‌که نه تنها می‌توان از خیزش‌های بازار بهره‌مند شد، بلکه می‌شود از ریزش‌ها هم سود کسب کرد!

بارباپاپا

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۶ 4:47

بچه را باید نه خیلی باتربیت و نه خیلی بی‌تربیت بزرگ کرد! بهتر است با فرهنگِ حدِ وسطِ جامعه و در بهترین حالت، فقط کمی بالاتر از فرهنگ موجود، تربیت داد تا در مواجهه با کاراکترهای مختلف جامعه، نتیجه‌ی مطلوب‌تری بگیرد. یعنی بتواند با هر نوع شخصیتی، با زبان خودش صحبت کند!

پی‌نوشت:
آدم باید هم‌زمان قابلیت فرشته یا شیطان شدن داشته باشد!!!

حقیقتِ شیرین!

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۴ 7:17

گفت: خوش‌تیپ شده‌ای.
گفتم: پس حقیقت، همیشه هم تلخ نیست!

پی‌نوشت:
(نیشِ باز+چشمک)

فقط به تعدادِ انگشتان یک دست!

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۳ 7:36

کمی بعد از فراغت از تحصیل و پایان خدمت سربازی شروع شد و کمی قبل از ازدواج تمام شد؛ آغاز و پایانِ به یادماندنی‌ترین، دل‌چسب‌ترین و بهترین سال‌های زندگی‌ام!

پی‌نوشت:
هرچند هر برهه از زندگی، شیرینی و تلخی خودش را دارد؛ اما آن پنج سال، چیزِ دیگری بود...

پیری‌هراسی

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۲ 9:3

پیری‌هراسی یا گراسکوفوبیا (انگلیسی: Gerascophobia) ترسی ماندگار یا غیرطبیعی از افزایش سن یا پیر شدن است. پیری‌ هراسی جزو هراس‌های ویژه محسوب می‌شود. این هراس می‌تواند به دلیل نگرانی شخص در خصوص تنها شدن و عدم توانایی در نگهداری و مراقبت از خود، ایجاد شود. شخصی که دچار این هراس است، ممکن است جوان و سالم باشد. این ترس شامل ترس از آینده و ترس از نیازمند شدن به دیگران برای انجام امور روزمره است. بسیاری نیز این ترس را دارند که با پیر شدن نقش فعال خود را در جامعه از دست بدهند.

از: ویکی‌پدیا

پی‌نوشت:
با دیدنِ یک سالمند در یک برنامه‌ی تلویزیونی، این هراس به من دست داد!
با ورزش، سرزندگی، شادابی و تغذیه‌ی سالم، به جنگ‌اش خواهم رفت؛ با انرژی و انگیزه...

کلاه

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۳/۰۱ 7:24

تلویزیون دارد ویدیوهای قدیمی و تاریخی را نشان می‌دهد. جالب است که در قدیم، همه روی سرشان کلاه داشت‌اند!

5 تا 25

Radyo Madyo ۱۴۰۲/۰۲/۳۱ 7:59

قبلاً 5 روز از ماه را بی‌پولی می‌کشیدیم، حالا 25 روز!

صفحه بعد صفحه قبل



در اين وبلاگ
در كل اينترنت
درباره من
متولد بهارِ 1358 هستم و همسرِ یک خانم متولد بهارِ 1364 و پدرِ یک پسرِ متولد تابستان 1395. شغل‌ام نمایندگی شرکت‌های حمل‌ونقل بین‌المللی و محل کارم منطقه آزاد و گمرک. از سرگرمی‌هایم می‌توانم به مطالعه‌ی کتاب و مجله و همچنین خواندن مطالب مورد علاقه‌ام در وب و مطالب وبلاگ‌ها، تماشای فیلم و انیمیشن‌های سینمایی، گوش دادن به رادیو، تماشای برنامه‌های مستند در تلویزیون، ماهی‌گیری، رفت و آمد و پیک‌نیک با خانواده و دوستان، و گاهی خرید و فروش ارزهای دیجیتال، و از علاقه‌مندی‌هایم نیز می‌توانم به ورزش و نرمش، طبیعت‌گردی و... اشاره کنم. پی‌نوشت: منظور از سرگرمی، کارهایی‌ست که انجام می‌دهم و منظور از علاقه‌مندی، کارهایی‌ست که دوست دارم انجام دهم!
بیوگرافی وبلاگی من
اوایلِ دهه‌ی هشتاد که تب و تاب وبلاگ‌نویسی و وبلاگ‌خوانی بالا بود، دنبال یک نام کاربری خوب و یک عنوان بامسما برای ثبت یک وبلاگ برای خودم بودم. به هر نام و عنوانی هم رضایت نمی‌دادم! نام کاربری مد نظرم Autumn که در پرشین‌بلاگ(اولین سرویس وبلاگ‌نویسی ایرانی) قبلاً توسط یک کاربر دیگر ثبت شده بود، در بلاگفای تازه راه‌اندازی شده، هنوز قابل ثبت بود. آن را ثبت و بعد از یادگیری مختصری از طراحی، یک قالب پاییزی برایش طراحی و فعالیتم را آغاز کردم. اسم وبلاگ و نام نویسنده را نیز «پاییز» گذاشتم. البته بعدها، نام نویسنده را به «مرد پاییزی» تغییر دادم. اوایل، پست‌ها و مطالبی که در وب نظرم را جلب می‌کردند را در وبلاگ بازنشر می‌کردم. اما بعدها به انعکاس شعر و ادبیات شاعران و نویسندگانِ مورد علاقه‌ام پرداختم. دوست داشتم ناشناس بمانم؛ و این موضوع به حدی برایم مهم بود که آن لحظه‌ای که احساس کردم احتمالاً یکی از دوستانم متوجه هویت واقعی نویسنده‌ی وبلاگ شده، تمامی پست‌ها و حتی نام کاربری وبلاگ را نیز حذف کردم! یکی از خواننده‌های وبلاگم که متوجه این موضوع شده بود، نام کاربری‌ام را ثبت و با درج یک پست در همان وبلاگ، به دنبال من می‌گشت. من نیز که بعد از گذشت چند روز، دیگر مطمئن شده بودم هویت واقعی‌ام در وبلاگ، پیش دوستم لو نرفته و احتمال لو رفتن آن فقط یک احساس اشتباه بوده، رمز وبلاگ را از دوست وبلاگ‌نویسم گرفته و دوباره شروع به فعالیت کردم. بعد از مدتی، سرور بلاگفا با مشکل مواجه شد و بخش عمده‌ی پست‌های اکثر وبلاگ‌ها که وبلاگ من نیز جزو آن‌ها بود، حذف شدند. دیگر برای ادامه‌ی وبلاگنویسی، دلسرد شده بودم. اما بعد از گذشت مدتی، دوباره علاقه‌مند به ادامه فعالیت شدم؛ البته این‌بار، دوست داشتم روزمره‌‌نویسی کنم. اما محدودیت در ابراز نظر و عقیده و متعاقباً خودسانسوری، آزاردهنده‌ترین موضوع و دغدغه‌ام شد. مگر می‌شد بدون سانسور و به صورت آزادانه عقاید و باورها و تحلیل‌های خود را درباره‌ی مسائل پیرامون، بدون در نظر گرفتن عواقبشان، در وبلاگ انعکاس داد؟! به عضویت و فعالیت در سرویس‌های وبلاگ‌نویسی خارجی فکر می‌کردم؛ اما مسدود شدن آن‌ها از طرف کارگروه فیلترینگ و مسائل و مشکلات مرتبط، مرا از این کار منصرف می‌کرد. اکنون بعد از گذشت سال‌ها از آن زمان، هنوز پست‌های دیگر وبلاگ‌ها را می‌خوانم و گاهی می‌آیم و به صفحه‌ی خالی وبلاگم خیره می‌شوم؛ سال‌هاست که از زمان ایجاد این وبلاگ می‌گذرد؛ آیا واقعاً می‌توانم و یا آیا اصلاً می‌شود نوشتن را دوباره آغاز کنم؟ نمی‌دانم!...