Radyo Madyo

فیلم FALL یا همان سقوط، فیلمی‌ست برای رویارویی با ترس‌هایمان و در نهایت، غلبه بر آن‌ها. این فیلم، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.

پاراگرافی از یک داستان کوتاه:
"استاد! بزرگ‌ترین ترس شما از چیست؟ سوال من به نحوی غافلگیرکننده بود؛ اما انتظارم چندان نپایید و جواب او مانند صاعقه فرود آمد: بزرگ‌ترین ترس و نگرانی من این است که با مرگ، همه چیز تمام نشود و به حکم تناسخ یا دیگر بدیل‌های آن، دوباره به این حیات مادی برگردم و بی‌خبر از آن‌چه قرار است بر سرم آید، دوباره با ترس و نگرانی و دل‌شکستگی و غم، زندگی کنم؛ با شادی‌های سطحی و زود گذر دلخوش کنم؛ زمانِ درازی زندگی کنم و هر روز و شب، چه موقع خواب و چه موقع بیداری، با هجوم انبوه خاطرات تلخ و شیرین روبرو شوم! آری، این بزرگ‌ترین ترس من است!".

از وبلاگ:
داستانک‌هایی برای جوانان و پیران

درِ قفسِ پرنده را باز گذاشته‌ام. عروس هلندی که در قفس سر از تخم درآورده و تمامِ عمرش را نیز در قفس محبوس بوده، متعجب از این‌که چرا درِ قفس باز است و حتی بعد از کلی تلاش برای بستنِ درِ قفس(!) با ترس و دو دلی از قفس بیرون آمده و به جای تلاش برای پریدن و پرواز، شروع کرده به بازی با گل‌های قالی!!! ای دادِ بی‌داد... ای دادِ بی‌داد...

ساعت نزدیک ۱۲ نیمه شب است. برق شهر قطع شده. شمع روشن کرده‌ایم. غیر از صدای رادیو، صدای دیگری در خانه نیست. خسرو شکیبایی در حال دکلمه‌ی شعری از فروغ فرخ‌زاد است:
من
پری کوچک غمگینی را
می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دل‌اش را در یک نی‌لبک چوبی
می‌نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد
یاد خوابی ‌می‌افتم که بعد از فوت شکیبایی دیده بودم. دیدم مرحوم در دنیای پس از مرگ، قسمتی از موهای‌ سرش را بنفش کرده است. با تعجب پرسیدم: مگر رنگ کردن موهای مردان گناه نیست؟! گفت: نه! خودِ پیامبر، موهای ریش‌اش را رنگ می‌کند. ریش خاکستری پیامبر، جلوی چشمان‌ام تداعی شد... از خواب بیدار شدم.

فرمانده رو به روحِ سربازان کشته شده:
می‌شود همه‌ی تقصیرها را متوجه حماقت‌های جنگ کرد؛ اما همه‌ی حقیقت نمی‌تواند این باشد! من نمی‌توانم بی‌تدبیری و بی‌کفایتی خودم را در این مورد نادیده بگیرم.

- اپیزود Tunnel فیلم سینمایی Akira Kurosawa’s Dreams

لذت شبِ قبل از تعطیلی، از خودِ روز تعطیل، بیشتر است! ظاهراً پنج‌شنبه شب، همان شبِ جمعه است!!! در ویکی‌پدیا نوشته: "شبِ جمعه، اصطلاحی است که برای شبِ پیش از روزِ جمعه (پنج‌شنبه‌شب) گفته می‌شود."

آه رادیو... آآآه رادیو... هنوز هم زیبایی و جذاب...

پی‌نوشت:
تا رادیو هست، زندگی باید کرد!

پیشنهاد:
برنامه VRADIO را از این وب‌سایت با این وب‌سایت دریافت کنید و به رادیوهای سراسر دنیا دسترسی داشته باشید!

فیلم سینمایی My Life Without Me داستانِ یک خانم 23 ساله‌ی سخت‌کوش است که با دو دختر کوچک و همسر خود زندگی پرمشغله‌ای دارند. او بعد از این‌که با خبر می‌شود به سرطان مبتلا شده و فقط 2 ماه زنده می‌ماند، لیستی از کارهای که باید انجام دهد تهیه می‌کند؛ کارهایی که اگر قرار بود زنده بماند، انجام‌شان نمی‌داد:
- هر روز چندین‌بار به دختران‌اش بگوید که دوست‌شان دارد.
- هر چیزی که دوست دارد، و حرف‌های عاشقانه‌ی بیشتری برای همسرش بگوید.
- برای همسرش، یک همسر پیدا کند که برای بچه‌های‌اش نیز مادر خوبی باشد.
- برای دختران‌اش تا 18 سالگی‌شان پیام‌های تبریک تولد ضبط کند.
- هر چقدر که دل‌اش می‌خواهد سیگار بکشد و مشروب بخورد.
- با یک مرد دیگر بخوابد، فقط برای این‌که ببیند چه حسی دارد.
- کسی را عاشق خودش کند.
- به ملاقات پدرش که در زندان است برود.
- مدل موی‌اش را عوض کند و ناخن مصنوعی کاشت کند.

و جمله‌ای از طرف پدر در زندان به دخترش:
خیلی سخت است یکی را دوست داشته باشی، اما نتوانی خوشبخت‌اش کنی...

صبحِ بعد از یک شبِ بارانی... آسمان آبی، هوا سرشار از اکسیژن، خیابان‌ها و کوچه‌های شسته شده، ماشین‌های تمیز... چشم‌انداز Full HD که چه عرض کنم، 4K هم کم است، وضوحِ بصری شهر 8K است!

پی‌نوشت:
هم اکنون متوجه شدم به وضوحِ 16K و حتی راست یا دروغ به 32K و 64K و... هم دست یافته‌ایم!

نمی‌دانم کسی که سکوت و آرامش را دوست دارد از نظر روحی و روانی سالم‌تر است یا کسی که سر و صدا و شلوغی را!

نگرانی‌ها درباره‌ی سویه‌های منفی هوش مصنوعی را نباید نادیده گرفت.

- نتیجه‌ای که از تماشای قیلم سینمایی Terminator: Dark Fate گرفتم!

پی‌نوشت:
جا دارد در اینجا به نقل از ویکی‌پدیا از مجموعه قوانین سه‌گانه‌ی رباتیک که توسط آیزاک آسیموف، نویسنده‌ی علمی–تخیلی طراحی شده‌اند، یادی کنیم که خواندن‌شان خالی از لطف نیست. این قوانین گرچه در چند اثر پیشین نویسنده، ندا داده شده بودند، نخستین بار در سال ۱۹۴۲ در داستان کوتاه Runaround عرضه شدند. این داستان بعدها در مجموعه‌داستان "من، ربات" در سال ۱۹۵۰ مجدداً منتشر شد. قوانین سه‌گانه‌ی رباتیک، نقل شده از کتابچه‌ی رباتیک، ویرایش پنجاه و ششم، سال ۲۰۵۸ از این قرارند:
1- یک ربات نمی‌تواند به یک انسان آسیب بزند یا به دلیل وارد عمل نشدن، اجازه دهد تا که انسانی آسیب ببیند.
2- یک ربات باید به دستورهای دریافتی از یک انسان عمل کند، مگر در مواردی که این دستورها در تناقض با قانون شماره‌س یک باشد.
3- یک ربات باید از وجود خویش مراقبت کند مادامی که این محافظت در تضاد با قوانین شماره یک یا دو قرار نگیرد.
بعدها آسیموف، قانون دیگری نیز اضافه کرد:
"قانون صفر"
[4] یک ربات نمی‌تواند به بشریت آسیب بزند، یا با بی‌عملی‌اش اجازه دهد که بشریت آسیب ببیند.
این قوانین با شکل‌ دادن اصول داستان‌های رباتیک آسیموف، در مجموعه داستان‌های رباتیک او نقش ایفا می‌کنند.

فیلم سینماییِ SEVEN که گاهی به صورت SE7EN نیز نوشته می‌شود را برای اولین بار تماشا کردم. یک فیلم جنایی و دلهره‌آور که در سال ۱۹۹۵ منتشر شده است. فیلمی که با دست‌آویز قرار دادنِ هفت گناه کبیره یا همان هفت گناه مهلک در الهیات کاتولیک، حول محورِ رفتارهای خودسرانه‌ و احساسیِ افراد یک جامعه می‌چرخد.
تراوش‌های ذهنی من در زمان تماشای این فیلم:
1- کج‌فهمی‌های پیروان یک مذهب یا یک مکتب، می‌تواند نتایج فوق‌العاده خطرناکی داشته باشد و باعث بروز فجایع مخوف شود!
2- عده‌ای بر این باورند که می‌توانند خودسرانه جامعه را از ناپاکی و آلودگی، پاک کنند! یکی از روی احساس مسئولیت کاذب، و دیگری از روی حس انتقام‌جوئی!
3- این‌که سیستم‌های سالم، برخی از اطلاعات شخصی و خصوصی و همچنین فعالیت‌های شهروندان را جمع‌آوری می‌کنند، همیشه هم بد نیست.
4- اگر همه مثل هم فکر کنند، سنگ روی سنگ بند نمی‌شود!
5- عده‌ای هستند که سرشان درد می‌کند برای دردسر! برعکسِ عده‌ای دیگر که همواره به دنبال آرامش‌اند.
6- فرزندآوری در یک بستر یا اجتماعِ نامطلوب، نگرانی‌ها و مصائب خودش را دارد.
7- این فیلم، مرا یاد فیلم سینمایی عنکبوت مقدس انداخت!

صفحه‌ی فیلم seven در ویکی‌پدیا
صفحه‌ی هفت گناه کبیر در ویکی‌پدیا

وقتی شروع به دنبال کردن یک وبلاگ می‌کنم، بسته به وقت و انرژی‌ام، متاسفانه فقط می‌توانم تعدادی از آخرین پست‌های‌اش را بخوانم. اما ای کاش می‌شد همه‌ی پست‌های گذشته‌ی وبلاگ‌های خوب را مطالعه کنم. البته گاهی برای رفع کنجکاوی‌ام، به اولین پست‌های‌اش یک سَری می‌زنم!

پی‌نوشت:
من برای اطلاع از به‌روز شدن وبلاگ‌ها، از وب‌سایت feedly استفاده می‌کنم.

فاصله‌ی حاضرجوابی و گستاخی، از مو کم‌تر است.

پی‌نوشت:
بی‌ادبی را نیز اضافه کنید!

این‌که از تنهایی حوصله‌ام سر نمی‌رود، شاید کمی نگران کننده باشد؛ اما من نه تنها حوصله‌ام سرنمی‌رود، بلکه اصلاً نگران هم نیستم!

پی‌نوشت:
منظورم از نگران کننده، همان غیرطبیعی است.

هیچ چیز به اندازه‌ی بیرون بردنِ زباله‌ها از خانه، دل‌ام را باز نمی‌کند!

فیلم سینمائی «آناتومی یک سقوط»... تاثیرِ رفتارها، روابط و اختلافات والدین، روی فرزند. والدینِ نیمه‌راه(مثل رفیقِ نیمه‌راه) نباشیم.

در طولِ عمرم، دل‌ام به این اندازه مسافرت نخواسته بود. در کل، آدمی نیستم که مسافرتِ زیادی رفته باشم؛ نه این‌که نتوانم، بیشتر علاقه‌اش را نداشته‌ام؛ در واقع نخواستن، توام شده بود با نداشتنِ زمان و کمی هم کنار نیامدن با هزینه‌های‌اش. البته آن مسافرت‌هایی هم که من دوست داشتم بروم، تامین هزینه‌اش کمی برایم مشکل بوده است. هرچند جمع کردن تمامی مولفه‌ها در یک‌جا، همیشه مشکل بوده و هست؛ این‌که هم‌ حس، هم زمان و هم پول‌اش را هم‌زمان داشته باشی. خلاصه که این روزها، فارغ از هزینه و زمان، دل‌ام بدجور مسافرت می‌خواهد...

ذهنِ خسته، هوای گرگ و میشِ غروب، ورود ناگهانی به جاده‌ی خیس با سرعتِ زیاد، مواجهه با یک تصادف زنجیره‌ای در چند ده قدمی! صدای جیغِ لاستیک‌ها از ترمز شدید، انگشتانِ چنگ‌زده به فرمان و چشمانِ نگران و درمانده و خیره به مقابل...! یک OUT OF CONTROL به تمام معنا!!! فقط خدا حرف زد...

با هر بهانه، به هر دلیل و با هر توضیح و توجیه و غیْرِ ذٰلِک، زندگی باید ادامه داشته باشد؛ چون World Maker این‌طور تصمیم گرفنه. والسلام!